W piątek 25 maja pożegnaliśmy na Krakowskim Salwatorze Druha Włodzimierza Żychowicza.

„Nie był przypadkowym żołnierzem ani sezonowym patriotą przez cały okres jego długiego życia. Dziś, z całą powagą muszę powiedzieć, że całe życie był wiernym żołnierzem Najjaśniejszej Rzeczypospolitej – w szeregach Stronnictwa Narodowego i Narodowej Organizacji Wojskowej, podporządkowanej w Małopolsce Armii Krajowej. Służył Ojczyźnie, Bogu i Narodowi, za tę służbę został przez stalinowski reżim aresztowany i skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w 1947 r. w Krakowie na 10 lat więzienia. Później, dalej przesłuchiwany w MBP w Warszawie, gdzie i ja przebywałem” – powiedział podczas pogrzebu zmarłego śp. Włodzimierza Żychowicza ppłk w st. spocz. Franciszek Ludwik Oremus „Szteyer-Żelazny”, prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Żołnierzy Armii Krajowej i Więźniów Politycznych w Krakowie.

Włodzimierz Żychowicz przeżył aż 98 lat. Urodził się w Krakowie 14 sierpnia 1914 roku, absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, prezes Korporacji Studentów Prawa UJ „Palestra”, działacz ogólnopolskich związków korporacji akademickich, „Sokoła”, Młodzieży Wszechpolskiej, Obozu Wielkiej Polski, członek władz Stronnictwa Narodowego w czasie okupacji i po wojnie.  Żołnierz wojny obronnej 1939 roku. Ranny, wzięty do niewoli niemieckiej. Po zwolnieniu z niewoli zaangażował się w konspirację.  W 1940 roku został zaprzysiężony jako członek NOW (pseudonim „Żubr”) i skierowany do organizowania Podokręgu „Limba” (Komenda NOW – Wieliczka, Bochnia, Zebrzydowice, Kalwaria Zebrzydowska). Po scaleniu NOW z AK ukończył kurs podchorążych. W czasie Akcji „Burza” koordynował akcję oddziałów partyzanckich na terenie Okręgu Krakowskiego i działania 106 DP AK. Po wojnie represjonowany i więziony. Po wyjściu z więzienia i przywróceniu praw obywatelskich dokończył studia  na Uniwersytecie Jagiellońskim (Wydział Prawa). Nie stronił od działalności społecznej. Najbardziej aktywną rolę odegrał w utworzonym w 1981 roku Polskim Związku Katolicko-Społecznym (PZKS), będąc jednym z czołowych działaczy Okręgu Krakowskiego. M.in. dzięki niemu odbyła się w lutym 1984 roku konferencja poświęcona prof. Romanowi Rybarskiemu. Jednocześnie czynnie udzielał się w życiu Kościoła katolickiego. Aktywnie działał także w odrodzonym po 1989 roku „Sokole” – w latach 1993-1997 był członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej Związku Towarzystw Gimnastycznych Sokół. Miał niespożyte siły i zawsze z optymizmem podchodził do spraw polskich. Nie kierował się nigdy żądzą odwetu. Zmarł 18 maja 2012 roku. Został pochowany 25 maja na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.